We dachten.. waarom niet weer eens een apart land?… juist de landen waar je niet snel naar toe gaat, zijn vrij speciaal zo was onze ervaring, dus waarom niet Iran?…
Iran heeft onze verwachtingen sterk overtroffen. Ook al heeft het land veel moois te bieden, vooral de mensen maken het zo bijzonder. Ze zijn gastvrijer dan wie dan ook ter wereld. Van de 30 dagen in Iran hebben we er slecht 8 in een hotel moeten slapen! Onvergetelijk ook hoe ons continue geweigerd werd te mogen betalen. Diep beledigd waren ze, als we het probeerden. Helaas moesten we soms uitnodigingen afslaan, we hadden een drukke sociale agenda!
Diep beledigd zijn Iraniërs als je ze verward met Arabieren, ze spreken een andere taal, Farsi, en hebben een andere beschaving.
India, Bombay 20 november
Midden in de nacht vertrokken uit centraal Bombay voor de vlucht naar Iran. Wat we toen niet wisten was dat exact een week later zich het drama zou voltrekken waarbij tegenover ons hostel zeer veel mensen werden doodgeschoten…
We moesten in de Arabische Emiraten overstappen, maar omdat de aansluitende vlucht naar Iran was geannuleerd bleven we er een nacht slapen Lekker comfort in een 4 sterrenhotel. De volgende nacht waren we de enige toerist in het vliegtuig.
Shiraz 21 -25 november
Bij aankomst op luchthaven Shiraz was het gebed in de aankomsthal aan de gang, vele mannen en vrouwen in zwart gewaad bogen geknield op perzische tapijten op en neer… We zaten meteen in de andere sfeer!!
In Bombay hadden we een vriendelijke Iranier, Armin genaamd, ontmoet die in Australie woont. Hij gaf ons allemaal tips voor Iran evenals adressen van z’n familie in Iran waar we langs konden gaan.
Vanaf luchthaven Shiraz (aankomst Iran) een taxi genomen naar de oom van Armin (de Australische Iranier). Omdat niemand de deur opende op het adres van de oom reed de taxichauffeur naar een telefooncel, deze was bezet, een voorbijganger bood zijn mobiele telefoon aan. Het was overweldigend dat de taxichauffeur ons niet voor een dichte deur wilde afzetten en dat een wildvreemde voorbijganger ons hielp met zijn GSM. Een waar welkom in Iran.
Toen we bij de oom en tante aan kwamen werd ons aangeboden er te mogen logeren. S avonds hadden we een diner bij ze thuis met hun vrienden en veel Iraanse gerechten. De daaropvolgende dag nam hun dochter ‘Negin’ ons mee op sleeptouw en bezochten we prachtige parken, graftombes van Iraanse dichters en eeuwenoude moskeeën. Meerdere keren vroegen wildvreemden of we met hen tijd wilden doorbrengen (uitnodigen voor het eten, sightseeing etc.).
De avonden in Shiraz brachten we door bij vrienden van Negin op zogenaamde ‘indoor’ feestjes. Omdat in Iran heel veel verboden is gebeurt alles achter gesloten deuren. Meisjes dragen strakke sexy topjes, hoofddoek gaat af, illegaal geïmporteerde alcohol (alcohol is verboden in Iran), zelf gemaakte Shiraz-wijn, vrouwen zingen met bandje (in Iran mogen vrouwen niet alleen zingen met een band). Verder kregen we erg veel te horen over het land, hoe ontevreden ze zijn met hun dictators (overheid). Ook werd ons vaak gevraagd waarom we in Iran waren en wat we van ze vonden. De mensen weten donders goed wat een slechte naam Iran heeft in de wereld en zitten daar mee.
Naar de highlight van het land Persepolis (soort Forum Romanum van 3000 jaar oud) reden we met mensen die het leuk vonden er met ons heen te gaan. Na 80 kilometer op de achterbank kwamen we aan, het was erg indrukwekkend. Vervolgens wilden ze ons trakteren op een lunch, betalen? Ben je gek! “You are our guest” werd ons altijd verteld. Daarna nog naar 3000 jaar oude in de rotsen uitgehakte graftombes van oude koningen geweest. Wat zijn de mensen die gul en oprecht hartelijk… Er zit echt niks achter , ze willen gewoon gastvrij zijn naar bezoekers van hun land. Dit hebben we zo echt nooit eerder meegemaakt.
Met tranen in de ogen namen we afscheid van onze nieuwe vrienden… ongelofelijk.. het voelde alsof we een echt band hadden opgebouwd en dat in slechts 5 dagen. Deze mensen zijn zo goed en oprecht…
Yazd 26 – 29 november
Midden in de nacht arriveerden per bus in Yazd, omdat het hotel vol was, lieten ze ons op een bankje in het restaurant slapen. Yazd, 1 der oudste steden ter wereld en in de woestijn gelegen is gemaakt van mud-brick. Een stadstour gedaan en kameelburger gegeten.
Volgende dag naar Kharanaq gereden, een klein oud plaatsje midden in de woestijn, de oude stad, de citadel, is verlaten. Het is 1000 jaar oud en heeft een schuddende minaret, waar we in klommen. Volgende dag een mooie wandeling gemaakt met 2 andere Nederlandse backpackers door droog bergachtig landschap.
We zijn met zijn 4-en per vrachtwagens terug gereden (liften) naar Yazd. De chauffeurs waren heel aardig, boden thee aan en we zongen/bewogen op de Iraanse muziek achterin de cabine.
Esfahan 29 nov. – 2 december
In Esfahan mochten we bij de moeder en broer van Armin slapen. Ze waren ook heel gastvrij, we hebben ook de broers verjaardag gevierd met lekker origineel eten. Ook nog indoor feestjes (wodka en zelfgemaakte Kebab) gehad bij de broers vrienden.
Esfahan is misschien wel de mooiste stad van het land met heel mooie moskeeën, mooi groot plein en bazaars. Lekker waterpijp gerookt, theetjes gedronken etc. Helaas regende het er ook…
Kashan 3 – 6 december
De busrit van Esfahan naar Kashan voerde door niemandsland met veel militaire bases, hier ligt 1 van de vele nucleaire bases. Daarom noemt Bush Iran de As van het kwaad. De Iraniërs aan wie we vragen of Iran nucleaire wapens maakt, zeggen niet te weten wat er achter de hekken gebeurt.
In Kashan bezochten we mooie oude huizen met pracht en praal van rijke handelaren uit vervlogen tijden.
We maakten een dagtocht naar net oude bergdorp Abbyane. In Abyane lopen de mensen nog in traditionele kleding en de plaats is nog van oude mud-brick. We namen een bus vanuit Kashan en vanaf een kruispunt moesten we liften. We reden met een oud mannetje in zijn pick-up truck de bergen in. De regen sloeg al snel om in heftige sneeuwval. Sneeuwkettingen gingen om en de motor ronkte door het witte landschap.
Omdat we het koud hadden zochten we een theehuis dat we net vonden, geukkig boden mensen aan wie we de weg vroegen ons aan thee in hun huis te komen drinken. Het was erg gezellig bij deze gelovige moslims die geen Engels spraken, Hanneke’s hoofddoekje mocht niet af binnen. De waterpijp werd van stal gehaald en we werden zelfs gevraagd te blijven lunchen. Alle comunicatie ging met handen en voeten en tekeningen maken replica horloges. En lunch in Iran is geen broodje! Op een groot kleed (soort uitgebreide picknick) op de grond zaten we kip te kluiven met gebakken rijst en salade. Na enkele uren vertrokken we. De mensen brachten ons naar de weg en daar kregen we direct alweer een lift helemaal terug naar Kashan waar ons hotel nog was.
De man achter het stuur vertelde dat we niet tegen andere mensen moesten zeggen dat we geen geloof hadden, anders zou onze kop van onze romp worden gerukt! Ook was het niet goed dat we niet getrouwd waren. Vanaf nu ging ik maar m’n neptrouwring uit Bombay dragen.
Teheran 7 – 8 december
In deze grote stinkstad hadden we het na 1 nacht gezien. We bezochten het indrukwekkende juwelenmuseum in de kluis van een bank. Helaas konden we niet skiën in bergen nabij Teheran waarop we gehoopt hadden, het was nog net te vroeg in het seizoen.
Rasht 9 – 16 december
We gingen enkel naar Rasht om direct door te reizen naar het bergdorp Masuleh. Na een nacht slapen in Rasht zochten we dus vervoer naar Masuleh (60 kilometer door de bergen). Helaas ging dit moeizaam en vonden we alleen maar taxies die ons een rib uit het lijf vroegen.
Gelukkig kwam een leraar Engels (want weinig mensen in Iran spreken Engels) ons te hulp. Na enige tijd bemiddelen en wat telefoontjes bood hij, Faraz, aan zijn klassen af te zeggen en met zijn vrouw, Masoumeh, samen met ons naar Masuleh te gaan. Wij zouden er dan blijven slapen en zij zouden terug gaan. Ongelovelijk dat ons ook dit weer overkwam! Uiteindelijk vroegen ze of we met ze mee terug gingen naar Rasht en mochten we blijven logeren.
In Rasht zijn we het langst gebleven van onze hele wereldreis. Steeds stelden we gepland vertrek weer uit omdat het zo gezellig was. We bezochten de Kaspische zee, theeplantages en rijstvelden. Ook hebben we enkele klassen bijgewoond van Faraz (leraar Engels) en praatten we met de studenten die het heel leuk vonden eens met Europeanen te praten en hun Engels te kunnen oefenen met een bijna native speaker zoals wij door hen werden genoemd.
We hadden ook leuk contact met hun buren, met wie we al gauw diepgaande gesprekken hadden over politiek en islam en de vrouw in Iran. Vrouwen mogen geen tweewieler rijden, mannen en vrouwen mogen elkaar geen hand geven en vrouwen mogen niet worden aangesproken op straat, vrouwen mogen in een bloemenwinkel werken etc.
We hadden een grote lunch in het buitenhuis (in een nabijgelegen dorp) van de oom van de buren, waarbij de hele familie was uitgestroomd. We werden volgestopt met eten, thee en zoetwaar en maakten een mooie wandeling met de hele familie. Na 8 dagen vertrokken, ons 30-dagen visum liep bijna af.
Tabriz 17 – 19 december
Tabriz was onze laatste stop (in de bergen) voor de grens met Turkije, nog 3 dagen voor ons visum afliep…
Met de nachtbus aangekomen in Tabriz, we zochten een taxi. We werden aangesproken door flamboyante Mohammad. ‘No money NO MONEY’ zei hij, ‘I am your friend’. Hij wilde ons naar het door ons uitgezochte hotel brengen. Hij had net zijn moeder op het busstation afgezet.
Na enig rijden en zoeken bood hij aan dat we bij hem konden pitten. Ach wel ja, waarom ook niet!!!
We redne nog langs een winkeltje waar Mohammad lekker ontbijt insloeg, in zijn flat aangekomen waren er een dikke Azerbaijaanse man en een andere donkere Iranier aanwezig (we dachten dat het een Turk was).
Er werd Azerbaijani gesproken en er heerste een aparte sfeer zo nabij de Turkse grens, we een heel ander stukje Iran. Mohammad was heel aardig, luste graag een glaasje wodka en bezocht met ons bazaars en andere mooie plekken. Wederom een goud eerlijke fake rolex jongen met een heel goed hart. Wat zijn de mensen toch aardig in dit land!
Turkije 20 – 22 december
S-morgens vroeg de bus naar de grens genomen. Het laatste stuk zochten we een gedeelde taxi, maar kondn deze niet vinden. Wederom overkwam ons iets ongelovelijks. Een man heeft ons 35 kilometer naar de grens met Turkije gebracht, kocht onderweg slagroomsoesjes en imitatie horloges nootjes. Hij zette ons af en maakte rechtomkeert. Had hij dus gewoon in totaal 70 kilometer voor ons gereden omdat hij het voor ons overhad…. we kunnen zoiets echt niet bevatten…
In Turkije kregen we ons visum aan de grens. We besloten de route te nemen langs de grens met Irak. Hoewel we van plan waren toch een aantal plekken in Turkije te zien voor we naar Syrië zouden gaan, besloten we dit niet te doen. Het was te slecht weer in Turkije.
De rit van Iran naar Syrie was langs de rivier die Turkije en Irak van elkaar scheidt, ging dus ook door Kurdistan, het was een echt oorlogsgebied, vol militaire checkpoints en tanks en militairen met
machinegeweren en verschansingen met zandzakken etc… echt heftig! helaas mochten we geen foto’s maken… We zagen nog een Koerdische bruiloft, een heel grote kring met voetje van de vloer dansende mensen in klederdracht, speciaal… Mensen vertelden ons steeds dat we in Kurdistan waren, maar dat we dat niet mochten zeggen, anders konden we opgepakt worden. In de busjes speelde ze Koerdische muziek en waren erg aardig tegen ons.
We hadden het idee dat er weinig of geen andere toeristen zijn die deze route nemen. Bij de checkpoint vroegen militairen wat we er deden, waar we heen gingen en ze checkten uitvoerig onze paspoorten wat soms erg erg lang duurde…
We zijn na 3 dagen Turkije en veel broodjes Durum en baklava de grens met Syrië gepasseerd…
Wat er daar is gebeurt komt weer in het volgende verhaal…..
Groetjes uit Syrië!!
Hanneke en Luuk
wauw, wat een prachtige verhalen en wat een mooie mensen. Echt niet te geloven dat er nog culturen bestaan waarin de gastvrijheid zo’n belangrijke rol speelt. Ging het er daar in de politiek ook maar zo aan toe……..
Toch nog weer iets nieuws gezien op de wereld, dat het nog kan 🙂
Wow!! Wat ee gave avonturen maken jullie mee! En wij maar saai werken in het koude Nederland…..uper om te horen dat jullie nieuwe plekken blijven ontdekken, wat is de wereld toch mooi. Geniet van het mooie leven daar! Heel veel gelukswensen voor het nieuwe jaar, wederom een mooie wereldse start voor jullie!